Artikel

Afgelopen weekend zijn we met ruim 30 man wezen beachkorfballen in Noordwijk. Waar Lidy vanuit de tent daar aan een verslag is begonnen heeft Erwin Engels deze afgemaakt vandaag. Een heel mooi en uitgebreid verslag met ook leuke quotes ertussen, het lezen waard! Ga dus snel naar 'Meer lezen'...

Volgend jaar met ruim 50 man!

De Actie

-----------------------------------------------

Zon, zee, strand en ja, een ‘beetje’ regen

Relaxt liggend in een veel te krap tentje zal ik even een verhaal voor het clubblad schrijven over de laatste activiteit van dit seizoen: het beachkorfbal. Op een prachtige zaterdagochtend in juni moest er om 8.15 uur (iets minder prachtig) worden verzameld bij het clubhuis. Die vroege tijden blijven dan ook voor sommigen echt een probleem. Nadat de laatste persoon (rond 8.40) was binnengedruppeld, konden we in een lange stoet richting Noordwijk vertrekken.

Op het veld van Fluks aangekomen, scheen het zonnetje flink en konden we de tenten op gaan zetten. Sommige personen deden dit vrij snel en soepel, bij anderen gaat het wat stroever en kost het wat meer tijd. Tijdens de reis is er nog wat vertraging opgelopen waardoor de senioren (die om half 11 de eerste wedstrijd al hadden) voort moesten maken. De eerste wedstrijd werd helaas verloren, maar dat maakte iedereen verder weinig uit. Zon, zee en strand waren veel belangrijker.

De hele dag door speelde iedereen z’n wedstrijdjes, nam af en toe een duik in de zee en lag vooral heel veel in de zon lekker te kletsen / slapen / vervelen enz. In de loop van de middag verdween de zon helaas en begonnen de eerste spetters te vallen…

Zooooo…ff inhaken (Engels present). Het werd al laat en dan wordt het toch moeilijk om die pen vast te houden haha. Phoe…waar waren we gebleven, ah ja, de regen. Die was behoorlijk vervelend, maar verdween gelukkig keer op keer een tijdje om plaats te maken voor droge en qua temperatuur zeer aangename lucht. Na de laatste 4 ronden van het beachkorfbal, waarbij het dan regende, begaven we ons met z’n allen weer terug naar het terrein van Fluks. Het merendeel om te blijven slapen, enkelen vertrokken weer richting huis.  

Daar aangekomen was het knokken voor het warme water dat heerlijk, maar met mate, uit de douches van de kleedkamers stroomde. Nog voordat de boiler zijn laatste warme adem had geblazen zat ik al weer schoon en niet echt droog onder een lekkend zeil wat voor de kantine was gespannen. Maar ach, een drankje erbij en wat doet het er dan nog toe? Lekker napraten over de inspanningen in het losse zand, de snoekduiken die je op kunstgras beter uit je hoofd kunt laten en de schaars geklede…euhm…never mind.  

De stof tot napraten raakte echter langzamerhand op naarmate we steeds langer op het eten moesten wachten. Dit overigens totaal niet als verwijt tot de – in mijn ogen – grandioze organisatie, want die hebben de grootste moeite gedaan om voor iedereen pizza’s te halen en die waren heeeeerlijk. Maar het wachten is wel zwaar als je naast 3 barbecues zit waar de andere verenigingen zich vol op storten. Grappig is het dan weer als je pizza’s die over zijn kan doorverkopen aan andere mensen die daar ook wel zin in hebben.

Na het eten was het lang wachten op het feest. Dus hebben velen, waaronder ikzelf, maar even de tent opgezocht. Als je een setje kaarten regelt achter de bar kun je jezelf goed vermaken. En ow ja, slap lullen na een paar biertjes werkt ook priiiima. Tussendoor bleven plensbuien een domper vormen op de verder heerlijke avond. Toen het feest eenmaal begon hadden mensen zelfs tegenzin om hun tent uit te komen. Uiteindelijk hebben we toch maar de nog levende hersencellen bij elkaar geschraapt en het ene voor het andere beentje gezet.

Binnen in de kantine viel het qua drukte nog best mee. Zeker als je het vergelijkt met de mensenmassa die middag op het strand. Na het even aangeluisterd te hebben begreep ik ook wel een beetje waarom. Na de zoveelste Volendamse meezinger vluchtte ik als een haas naar buiten om daar vervolgens weer met een biertje in de hand op een stoel te ploffen. Daar was het nog best gezellig; met z’n allen in een kringetje dingen roepen en maar half luisteren, want ene meneer Smit bleef maar in je oren krijsen.

Zodoende had een aantal mensen na een tijdje toch maar weer de tent opgezocht, om de altijd verassende quotes (zie einde stuk) weer op te pakken, het kaartspel te openen en een flesje uit een krat te trekken. Nadat ik zelf een beetje was weggezakt waren het midden in een nacht nog wat relletjes op het terrein en een incidentje, maar dat mag geen naam hebben. Openbaar dronkenschap beschouwen we maar als een standaard bijkomstigheid, waarover we altijd achteraf wel hard kunnen lachen.

Al bij al weer een puike dag. Zon, zee, strand, lekker eten, drankje drbij, gezelligheid (hoe je dat zelf ook invult), wat mij betreft zeer geslaagd. De volgende dag om 8 uur al weer op, omdat je 1) niet meer kon slapen, 2) je spullen in moest pakken en 3) we er vanuit gingen dat we een beetje vroeg konden ontbijten. Dat laatste bleek niet zo te zijn, omdat de organisatie de voorkeur aan zichzelf gaf…foei!

Nou ja, na een bolletje en een appel die ik amper weg kon krijgen (ook zo’n standaard bijkomstigheid) konden we nog even rustig verder inpakken en wachten op onze held Bart Duifje (blijft leuk), die speciaal (nadat ie tot 5 uur ’s nachts had gewerkt) met een auto kwam zorgen voor het extra vervoer dat we nog nodig hadden.

Eenmaal aangekomen bij Koveni ging iedereen maar weer snel op huis aan, waar voor mij het lange proces van nadorst verwerken aanbrak…ag ja…standaard bijkomstigheid.

Als laatste de quotes om niet te vergeten:
- Sanne tegen Erwin: ‘Pas op voor mijn wijn, want ik doe je wat…’
- Dennis: ‘Ho! Steriel blijven!’
- Erwin: ‘Ik wil geen kus van Ray!’
- Tom: ‘Wat ben je?’  Sanne: ‘Zwanger’
- Esther tegen Erwin: ‘Wat, probeer je te schijten?’
- Esther: ‘Ik moet echt uit deze tent weg, ik maak alleen maar foute opmerkingen’

Später! En volgend jaar weer!

Lidy, met een beetje van maggi…euh Erwin.